รัก โง่ๆ

เนื้อเรื่อง

แปดปี....มีได้แค่นี้เหรอ...

“ความรักทำให้คนตาบอด”

ฉันไม่เคยเลยที่จะเชื่อกับคำพูดนี้มาก่อน และไม่เคยคิดว่าคำพูดนี้จะเป็นจริงอย่างที่เขาพูดกัน...แต่ฉันก็ขอบคุณและขอบใจที่ทำให้ฉันได้รู้จักกับความรัก ความสุข ความทุกข์และความจริงใจที่แฝงมากับความจริงโจ้ของคนที่ฉันรัก

การพบกับเธอในวันนั้น เสมือนสรรค์ได้โปรดประทานสิ่งที่ดีที่สุดมาให้ฉัน คำพูดและการเอาใจของเธอที่มีให้กับฉัน ทำให้ฉันรู้สึกตัวฉันเองมีค่า และมีความหมายกับเธอมาก เธอก็คงคิดเหมือนฉันเช่นกันในวันนั้น

ความรู้สึกของเราได้ผูกสัมพันธ์กันอย่างแน่นแฟ้น แล้วค่อยๆก่อตัวมาเป็นความรัก ความรักที่คนหนึ่งจะขาดคนหนึ่งไม่ได้อย่างแน่นอน เพราะเรารักกัน รักกันเกินจะเอ่ย
........................

เจ็ดปีที่เราได้คบกันมา มีบ้างบางครั้งที่เราทะเลาะ และมีปากเสียงกันในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องแต่ทุกครั้งก็จะมีรอยยิ้มให้แก่กันเสมอ เพราะเรารักกัน อย่างแท้จริง

“ พี่นัท...ทำไมวันนี้ดูเงียบไปละค่ะ”
เสียงที่ออกมาจากฉันเอง ด้วยอาการผิดปกติของคนที่คบกันมานาน ทั้งๆที่ฉันเองก็ผิดสังเกตมานานหากแต่ไม่อยากคิดอะไรให้มากไปกว่านี้

“อ๋อ..ไม่มีอะไรหรอก แค่เบื่อๆ อยากอยู่เงียบๆสักพัก”
เสียงตอบจากคนที่ฉัน ไม่มีแววตาและสีหน้ายิ้มแย้มให้กับฉันเหมือนวันก่อน แต่ฉันก็ไม่คิดอะไรมาก

“อืม งั้นไปเที่ยวกันไหม จะได้สบายใจขึ้น น่ะ...ว่าไง”
ฉันพยายามให้ความรู้สึกดีๆกับคนที่ฉันเป็นห่วงและคิดว่าเขาก็คงเป็นห่วงฉัน

“ไม่ล่ะ..ขอตัวกลับบ้านก่อนนะ แล้วค่อยคุยกัน”
พี่นัทคนที่ฉันรักพูดขึ้น แล้วลุกเดินจากไปทันที ไม่มีที่พี่นัทจะมองใบหน้าของฉันเหมือนวันเก่าที่ทุกครั้งก่อนจากกันจะมีรอยยิ้มและคำหวานๆเสมอ

“ได้จ่ะ...แล้วเจอกันนะ”
ฉันพูดในขณะที่พี่นัทเดินจากไปแล้ว ด้วยสีหน้านิ่งเงียบ
.........................

จนกระทั่ง วันหนึ่ง วันที่ฉันแทบจะบ้าคลั่ง เมื่อฉันอดที่จะนิ่งต่อไปไม่ไหวกับความเฉยชาของพี่นัท

“อย่าวุ่นวายได้ไหม พี่อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ..”
คำพูดจากพี่นัทดังออกมา พร้อมกับมองมายังฉัน ครั้งแรกที่ฉันได้เห็นแววตาของพี่นัท ซึ่งเปลี่ยนไปจากเก่าโดยสิ้นเชิง ไม่มีแววตาที่จะหวานหรือหวังดีกับฉัน ไม่มีแววตาแห่งความห่วงใย

“ทำไมล่ะพี่นัท..พี่นัทไม่สบายใจอะไรเหรอ บอกฉันได้นะ เผื่อจะได้ช่วยพี่นัทได้”
ฉันพยายามพูดเพราะเป็นห่วงและกังวลกับเรื่องที่คนที่ฉันรักไม่สบายใจ และดูวุ่นวาย หากแต่พี่นัทนิ่ง

“ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากบอก หนิ๊ง ว่า เราห่างกันสักพักจะดีไหม พอดี....เออ...คือ..พี่อยากอยู่เงียบๆและขอคิด..อะไรบางอย่าง.”
คำพูดที่ดังออกมาจากพี่นัท เกินพอที่ฉันจะเข้าใจ และสิ่งนี้นี่เองที่พี่นัทเปลี่ยนไปจากเดิม
……………………

ความคุ้นเคยที่ฉันเคยได้รับจากพี่นัท เมื่อครั้งที่เรายังรักกันได้เริ่มหายไปทีละนิด และในที่สุดความเหงาและความรู้สึกเดียวดายเข้ามาแทนที่..ฉันพยายามจะลืม พยายามจะทำใจ ก่อนที่ความเป็นจริงจะถูกเอ่ยมาจากพี่นัทคนที่ฉันรัก... ฉันยอมอยู่อย่างเดียวดาย ยอมอยู่กับความเหงา ยอมทุกอย่างเพื่อจะได้อยู่กับเธอต่อไป
..............................................

และแล้วสิ่งที่ฉันกลัว ก็เข้ามาให้ฉันพานพบจนได้..และเป็นสิ่งที่ฉันรับไม่ได้..

น้ำตาและความรัก ความคุ้นเคย ได้เข้ามาทำร้ายฉัน เมื่อเธอบอกเพียงแค่ว่า

\"พี่เองไม่รู้...ว่าพี่เป็นอะไร เราเลิกคบกันสักระยะจะได้ไหม\"
หนึ่งประโยคนี้...ทำให้ฉันต้องนิ่งเงียบมองพี่นัทอย่างไม่เข้าใจและสับสนยิ่งนัก

พี่นัทเดินจากไปแล้ว คงทิ้งให้ฉันยังคงยืนนิ่งไม่มีความรู้สึกใดๆออกมา นอกจากน้ำตาที่ไหลรินด้วยความเสียใจ
.......................................

แต่เชื่อไหม แม้จะเจ็บ จะแค้น จะปวดร้าว กับสิ่งที่เธอทำ..ฉันก็ยังลืมรักพี่นัทไม่ได้สักที..ยิ่งอยากลืม แต่กลับยิ่งจำ ยิ่งเจ็บ ยิ่งปวดร้าว แต่ยิ่งห้ามใจไม่ได้
.....................................

จนวันสุดท้าย วันที่ความรักของฉันได้หมดอายุลง เมื่อพระเอกในใจของฉัน คนที่ฉันรัก และหลงภักดี ได้กลายเป็น ผู้ร้ายที่ฆ่าฉันได้อย่างเลือดเย็นที่สุด...

\"พี่จะไปจีน กับเพื่อนๆประมาณสี่ห้าคน\"
คำพูดที่เธอได้บอกฉัน เมื่อเย็นวันหนึ่ง..ฉันรู้สึกเจ็บแต่ฉันก็คงทำอะไรไม่ได้ นอกจากเก็บความรู้สึกเอาไว้และยินดีกับเธอ
............................

\"พี่ค่ะ มีคนชื่อนัทหรือเปล่าค่ะในรายชื่อผู้โดยสาร\"
ฉันถามเจ้าหน้าที่ ที่สนามบินอย่างไม่เกรงกลัวหรืออายใคร

\"มีค่ะ..แต่ตอนนี้ยังไม่มาเช็คอินเลยค่ะ\"
เป็นคำตอบสั้นๆ ฉันดีใจ ที่พี่นัทไม่โกหกฉัน
...........................

ฉันแอบอยู่ที่สนามบินได้พักใหญ่ แต่ฉันไม่เห็นแม้กระทั่งพี่นัท ในขณะที่ช่องบินไปจีนได้ทำการปิดไปแล้ว ฉันรีบวิ่งไปที่เจ้าหน้าที่คนเดิม และถามอีกครั้ง

\"พี่ค่ะ..คนชื่อนัทยังไม่มาเช็คอินหรือค่ะ\"
ฉันรอฟังคำตอบอย่างตั้งใจ เจ้าหน้าที่ค้นหาอยู่สักครู่เงยหน้ามายังฉัน

\"นายนัท ชนะกิจ กับนางสาวสุจินนันทร์ ไม่ได้มามาทำการเช็คอินค่ะ\"

คำพูดที่เจ้าหน้าที่พูดดังออกมา ฉันกำมือตัวเองไว้แน่น....หมดคำถาม มีแต่คำตอบที่อยู่ในใจฉันอย่างเจ็บปวด
........................

เกือบแปดปีที่เราได้คบกันมา เชื่อใจเขา ไว้ใจเขา รักเขาจนหมดหัวใจ แต่ท้ายสุด..เธอให้กับฉันคือการโกหก...หลอกลวง...

ฉันรู้สึกสมเพศตัวเองอย่างที่สุด ที่ต้องวิ่งตามเธอมายังสนามบิน ทั้งที่ฉันไม่สบาย ต้องวิ่งลงมาจากรถเท็กซี่อย่างรีบเร่งเพียงเพื่อได้มาส่งเธอ คนที่ยังไงฉันก็รัก....แต่ท้ายสุด.....ต้องมาเจอกับคำตอบที่เจ็บปวดที่สุด
......................

ณ วันนี้แม้จะผ่านมาไม่กี่วัน....กับสิ่งที่เธอทำกับฉัน..แต่เชื่อไหม..ฉันรู้สึกดีขึ้น ไม่ร้องงมงาย และไม่รู้สึกอะไรอีกเลย มีเพียงความรู้สึกที่พอใจแล้ว ที่ได้ทำให้กับเธอ คนที่ฉันรัก ถึงแม้เธอจะทำกับฉันอย่างไรก็ตาม


ขอบคุณอีกครั้ง ที่เธอทำให้ฉันเข้าใจความรัก ที่ได้รับจากเธอ ฉันผิดเองที่ไปรักอย่างทุ่มเท ทุ่มใจ และต่อไปฉันจะทำอย่างไรกับชีวิตนี้..ฉันเองยังไม่รู้เลย

รู้แต่เพียงวันนี้ว่า...ฉันต้องรักตัวฉันเอง..ให้มากที่สุดเท่านั้น

........................................